jueves, 23 de mayo de 2019

Mencía Jorge - literatura

Mencía Jorge estuda 1º de ESO; ademais de adicarlle moito tempo ao estudo tamén saca tempo para para as súas afeccións favoritas, ler e escribir. Ela mesma nos explica:

“Chámome Mencía e gústame ler e escribir. O meu soño é ser escritora, polo que, ás veces, escribo pequenos relatos.

Estaba a ver un anuncio na televisión cando se me ocorreu unha idea para un conto.

Á miña familia gustoulle moito e presentárono a un concurso e... Que sorpresa levamos cando nos chamaron para dicir que tiña premio.

Creo que isto me anima aínda máis a ser escritora e desexo que todos gocedes léndoo tanto coma min escribíndoo”.

Mencía participou no Concurso de Literatura Infantil e Xuvenil da EGAP polo Día das Letras Galegas cun relato curto: Muiñeira, perigo de extinción. Obtendo o Segundo posto en Categoría Xuvenil. A entrega de premios celebrouse na Escola Galega de Administración Pública (EGAP) o pasado 15 de maio.
Noraboa Mencía, estamos moi orgullosos de ti e desexamos que acades o teu soño para que poidamos ler os teus libros.

Deixámosvos o texto para que poidades lelo:


A MUIÑEIRA, PERIGO DE EXTINCIÓN de Lidia Muíña
***Lidia***
Podería comezar esta historia dicindo que o meu nome non importa, que o que importa é o que vos vou contar, porén, neste caso, o meu nome si importa, porque sen el, non estaría a contarvos esta historia. Polo que comezarei sen máis rodeos a dicir que o meu nome é Lidia Muíña, que teño pouco máis que trece anos e que, ao comezo desta historia, eu era unha nena como calquera, esperando só chegar a casa cada día, para poder comezar con ese medio de comunicación que existe agora, con ese que implica coller uns cascos con micro, un mando de aspecto marciano e xogar ata caer rendida a matar homes virtuais e sobrevivir aos ataques de novos xogadores, nese novo xogo de moda de hoxe en día.
Esta historia comezou grazas ao meu profesor, Gualterio, do que riamos cada día polo seu extravagante nome. Este era tamén o mestre máis odiado do instituto. Non era que fose malo, pois malo non era, pero sempre mandaba traballos para facer na casa. E este foi un deles, tiñamos que investigar acerca da orixe do noso nome e dos nosos apelidos.
Comecei en canto cheguei a casa, canto antes comezara antes remataría. Pensaba tardar pouco máis de quince minutos en buscar e escribir dez liñas. Foi bastante máis complicado do que esperaba.
Só tiven que pór no buscador:
Orixe nome Lidia.
Orixe apelido Martín.
Para que tivese nas miñas mans dúas liñas de información de cada un. Porén, animada como estaba, leveime unha gran decepción ao observar os resultados de:
Orixe apelido Muíña.
Nada. Volvín intentalo en diferentes buscadores pero sempre era o mesmo, só acepcións dun nome estraño, nunca antes escoitado polos meus oídos: “Muiñeira”. E ese foi o principio de todo.
Sen poder conter máis a curiosidade de saber que era iso que se asemellaba tanto ao meu nome e que non deixaba de amolarme, quitándome tempo, cliquei nesas palabras en azul. E entón comecei a ler o artigo: “A Muiñeira, perigo de extinción”.
Cando rematei, non puiden evitar pensar no que acababa de ler. Non sabía nada da Muiñeira e menos no mal estado no que se atopaba. Segundo dicía o artigo, a Muiñeira era unha danza tradicional galega, mais menos do cinco por cento da poboación galega sabía bailala, ese cinco por cento da poboación que facía que esta danza non se extinguise, eran, en xeral, persoas maiores que non tardarían moito en morrer, desaparecendo así unha das tradicións galegas máis importantes.
Sabendo isto, decateime de que tiña que facer algo para evitar que desaparecera, o primeiro foi documentarme sobre o tema. Unha vez lidos todos os artigos que atopei, non eran moitos, principiei coas miñas clases autodidactas desta danza. Mediante vídeos en Internet comecei a aprender a bailala, parecíame moi doce e alegre. Descarguei no móbil esta música e practicaba cada tarde.
Uns días máis tarde pedinlle á miña avoa, experta costureira, que me confeccionara un traxe a miña medida, eu mesma comprei a tea. Todo estaba listo para o meu proxecto: Recuperación da Muiñeira. E moi pronto chegaría o momento de lembrarlle aos galegos quen son.
***Lucía***
Cando terminei de escribir estas liñas quedei bastante satisfeita. O meu artigo “A Muiñeira, perigo de extinción” quedara bastante chulo. Xa fora lido por unha persoa! A cuestión era se ía funcionar. E para iso tería que esforzarme. Ao día seguinte tería que colgar algúns carteis e bailar na rúa nas datas indicadas neles. O “proceso de recuperación da Muiñeira” estaba en camiño. O único problema eran os meus tíos, que non podían decatarse de que eu, Lucía Soto, era a autora de todo aquilo, do contrario, podería estar castigada ata o fin dos tempos.
***Lidia***
Unha vez tiven o meu traxe listo e preparado, encamiñeime á rúa coas trenzas, a saia e o pano ben colocados, e o chaleco ben atado. Os zapatos e as xoias eran da miña avoa, de cando era moza. Todo ía á perfección. Practicara tres bailes e un propio cun “collage” de músicas de Muiñeira; desta forma ensinaríalles ao público que a Muiñeira é só unha base do que nós podemos crear coa imaxinación.
***Lucía***
O tempo non xogaba ao meu favor, o reloxo facía tic-tac e pronto a Muiñeira pasaría a ser historia, como as etapas da Historia que descoñecemos e nunca poderemos revivir. O meu gusto pola Muiñeira nacera polo meu mestre Gualterio, que comezara por darme infantil no seu primeiro ano neste oficio. Sempre bailaba nas clases e en fin de curso, bailaramos Muiñeira con el. O único problema foran os pais dicindo que aos seus fillos debían ensinarlles cousas de hoxe en día, non do século pasado. Despediron a Gualterio e nunca souben máis del, mais deixou unha marca moi profunda no meu corazón que me fixo pasar horas practicando o baile fronte o espello coa axuda de Internet (unha das súas boas utilidades).
***Lidia***
Mentres camiñaba cara a praza a xente mirábame con estrañeza, coma se estivera mal da cabeza ou fora un marciano coma os dos meus videoxogos. Só un par de persoas riron á vez que dicían: “Esta vai vestida como unha bailarina da Muiñeira, pobres pais, que ridículo fai esta nena vestindo así, nin que fora do século pasado”. Pero eu pasaba, o meu cometido non era enfadarme nin ensinarlles clases de teoría, o meu era ensinarlles a práctica do que eles unha vez foran e debían de novo recuperar.
Cando cheguei á Praza da Fonte coloquei a radio xusto ao seu pé, porén me levei unha sorpresa. Alguén xa colgara alí un cartel da Muiñeira, concretamente unha nena que, ao outro lado da fonte, remataba as súas trenzas para comezar a bailar coa música doutra radio. Para os paseantes parecía coma un espello que reflectía a outra cara da Muiñeira: dúas nenas preparándose a ambos lados da fonte con cadansúa vestimenta, cadansúa radio e cadanseu proxecto para conseguir recuperar a Muiñeira.
Sen poder evitalo, rodeei a fonte, achegueime a ela e pregunteille se precisaba axuda. Ela virou e pegou un enorme brinco ao verme. Comezamos a conversar e foi entón cando me explicou que ela era a autora do artigo que cambiara a miña vida, que o facía a escondidas dos seus tíos, que estaban totalmente en contra diso e que ese afán pola Muiñeira proviña do seu antigo mestre, o mellor da historia:
-Chamábase Gualterio.
Creo que nese momento puxen unha cara que probablemente ela non puido entender ata que lle expliquei todo o que nos relacionaba. De forma inevitable, amañamos os nosos bailes para facelos xuntas, sempre é mellor dúas contra o mundo que unha soa, ou ese ía ser o momento de pescudalo. Desexamos que a sorte estivese do noso carón e preparamos as posicións iniciais. Só tiven que darlle ao botón de ON na radio para que as vidas dos galegos desen unha volta que xamais poderían desviar.
***Lucía***
Levei tal impresión ao ver a esa nena vestida coma min, co mesmo proxecto ca min... que supoño que, de non ser por esa saia tan pesada, caería ao chan de bruzos. A nosa conversa, as miradas dos paseantes... fixéronme pensar o nunca pensado: nunca estiven soa pese ás miñas estrafalarias ideas, nunca fun a única, non estaba tola, tal e como os meus tíos afirmaban.
***Lidia***
E comezamos. Os pasos e a música danzaban no aire coa lixeireza dun paxaro, coma o fluír da auga. Pronto un grupo de paseantes parouse a observar, non sei se por estrañeza, por graza ou por asombro, porén o número de persoas congregadas aumentaba cada vez máis. Algúns gravaban cos seus teléfonos móbiles, outros chamaban polos seus familiares e amigos convidándoos a vir vernos e, os menos, movían a cabeza ao ritmo e marcaban os pasos cos pés e coa mirada.
Cando soou a última nota do primeiro baile moita xente comezou a aplaudir e gritar, entón levamos a cabo a nosa estratexia: cada unha colleu a un home da man e sacouno a bailar. Ao pouco, todo o público bailaba animado ao son da Muiñeira, os que non bailaban, gravaban, chamaban a xente, animaban e ata colocaban algunhas moedas sobre o pano de Lucía, como recadando fondos para unha causa tan importante.
***Lucía***
Tan animada estaba que non me decatei das dúas novas persoas que miraban o baile con noxo. E cando me decatei xa foi tarde. A muller deu a orde que fixo que o meu tío saíra ata a improvisada pista de danza, esquivara que lle pisaran e achegouse a min, que nese momento bailaba cunha velliña que semellaba renacer coa danza. Agarroume polos pelos, parou a música da miña radio e levoume a rastro rúa arriba.
***Lidia***
Cando a xente se decatou buscaron ao culpable, porén eu xa corría rúa arriba tentando evitar que se levasen desa forma tan cruel a Lucía. A maior parte deles correron cara nós para axudar, outros quedáronse chamando por teléfono a ese número tan curto que implica, xeralmente, protección.
***Lucía***
A miña estancia alí, nese ultimamente visitado lugar, aínda que algo aburrida, non era para nada solitaria, moitos dos espectadores e participantes do noso número visitábanme de cando en vez, polo menos, para dicirme como ía o Proceso de Recuperación de Muiñeira: unha páxina de doazóns para montar escolas de baile e para anuncios da Muiñeira, que cada vez avanzaba con máis éxito. Por outro lado, Lidia pasaba case todo o tempo ao meu carón.
En realidade, non estaba enferma, fixérame unha escordadura e pouco máis na fuxida. Os meus tíos encargáranse de min dende o accidente dos meus pais... porén, nunca o fixeran con agrado, polo menos, non o facían porque lles gustase, senón polo diñeiro que a cambio lles daban os meus pais. Pero iso ía ser algo que xa non me había de importar, faltaba pouco, podería volver vivir cos meus pais pois. Nuns días todos sairiamos do hospital.
***Lidia e Lucía***
E pasaron os anos...
***Lidia***
Saín da casa animada e atopeime con Lucía na parada do bus, como cada día. Era luns e tiñamos clase de Muiñeira na nosa escola de danza SotoMuíña: non vale con intentalo, hai que conseguilo.
De camiño pasamos por diante dunha tenda de videoxogos que anunciaban como novidade o JustDance Muiñeira. Máis tarde, fronte ao Colexio MuiDanzas, escoitábase o son das prácticas do baile da nova materia obrigatoria: “GALEGUENSES”, na que estudaban todo acerca da historia galega, práctica e teoría.
Algúns transeúntes miraban os mimos en posición de baile da Muiñeira, totalmente equipados e outros botaban aos sombreiros dos “muiñeirantes” (así chamaban ás persoas que bailaban a Muiñeira nas rúas) moedas.
A vida dos galegos dera un xiro tras a nosa actuación, anos atrás, na Praza da Fonte.
Un home que proxectaba no seu rostro moitos anos de vida e sabedoría sentouse diante nosa con certa dificultade:
-A vida pasa porén, as cousas realmente importantes non se esquecen, non é así?- mirámolo estrañadas e continuou-. Eu, de máis novo, tenteino, tentei conseguir todo isto pero, non sei se por estar só ou por non deixar tempo á adaptación, nunca o conseguín... ou quizais si. Quizais non estaba destinado a conseguilo eu, senón a educar para que outros o conseguiran, quizais o meu destino era este, un destino marabilloso, no que os meus soños se cumprían e tiña unha vida da que estar tan orgulloso.
-Lémbrasme a alguén que coñecín de máis nova, cando era tan pequena que os meus anos se contaban cunha soa man- engadiu Lucía.
-Si, eu tamén che familiarizo con outra persoa, malia é imposible que sexas, era un mestre marabilloso. Chamábase...
-Gualterio- rematou el. E os tres fundímonos nunha grande aperta.

viernes, 10 de mayo de 2019

VI Liga de Natación Escolar

 
Noraboa ás nenas e nenos do colexio que participaron na VI Liga de Natación Escolar pois acadaron  uns magníficos resultados.
A nivel individual destacar a Alejandro Porrúa e a Daniela Del Río, ámbolos dous estudantes de 2º de primaria, que obtiveron o 1º e 3º posto respectivamente en categoría Promesa.
Pero ademais dos éxitos individuais hai que sumar os excelentes resultados do resto do equipo que representou ao colexio: Laura Sánchez de 3º, Marta Puente e Aldara Maggi de 4º, Rubén Alba, Brais Fariñas, Nicolás Rodríguez e Pedro Fernández de 5º e Ylenia Sánchez de 6º; xa que, grazas ao esforzo de todos, o equipo quedou nunha magnífica 2ª posición na clasificación por colexios.
Estamos moi orgullosos de vós! Noraboa equipo!

miércoles, 10 de abril de 2019

Cloe Iglesias - danza coreográfica

Cloe estuda 5º de primaria e saca tempo para adestrar danza coreográfica co Club de Baile Deportivo Al Compás.
A última fin de semana de marzo Cloe participou no Marín Atlantic Open co seu grupo Ondiñas acadando o primeiro posto en categoría  xuvenil iniciados.
Ademais deste triunfo xa obtivera co seu grupo outro primeiro posto na competición celebrada en A Estrada o pasado 17 de marzo.
Deixámosvos uns vídeos das actuacións.
Noraboa Cloe! Estamos moi orgullosos!



jueves, 28 de febrero de 2019

Bieito Rodríguez - skateboard

 
Bieito estuda 6º de infantil no colexio e adica parte das súas horas de lecer a adestrar na WS Skateboard School.
O pasado día 23 de febreiro celebrouse en Arteixo a 2ª proba do Circuito Galego Junior de Skateboard.
Bieito competía por primeira vez nesta proba e, tras dar mostra da súa habilidade sobre a táboa, quedou campión da súa categoría (sub6).
Podedes ver parte da súa participación no circuíto aquí.
Noraboa Bieito, estamos moi orgullosos de ti!



lunes, 18 de febrero de 2019

Aldara Balboa - patinaxe artística

Aldara competiu esta fin de semana co seu equipo do Club de Patinaxe Artística Condado no campionato Galego de grupos Show celebrado en Tui,
quedando subcampionas de Galicia de Grupos de Show en categoría Junior.
Esta posición que dálles paso ao Campionato de España que se celebrará o vindeiro 22 e 23 de marzo en Alcoi, Alacante.


 
Aldara cursa 2º de eso no colexio, ao tempo de estudo ten que sumar moitas horas de adestramento, horas que a levaron a acadar unha 3ª posición na II fase rexional na tempada pasada e unha 5ª posición na I fase rexional da presente tempada.

Noraboa Aldara estamos moi orgullosos, e moito ánimo a todo o equipo para acadar unha boa posición no Campionato de España!

jueves, 14 de febrero de 2019

Iker Arango - fútbol sala


Iker ademais de estudar 4º de ESO adica moitas horas aos adestramentos de fútbol no equipo C. D. Areosa e de fútbol sala no equipo Vigo 2015. Todo este esforzo tivo a súa recompensa ao ser convocado pola Selección Galega de Fútbol Sala para xogar o Campionato de España na categoría sub16.

No que levan de competición Iker achegou 5 goles ao total marcado pola selección, que obtivo victorias moi salientables. Nesta fase previa, xogada en Almendralejo (Extremadura), os resultados foron:
Galicia 7-0 Illas Baleares
Galicia 9-0 Melilla
Extremadura 1-9 Galicia

Estes resultados dánlle paso á Fase final do Campionato de España, que se xoga os días 15, 16 e 17 en "Las Rozas, Ciudad del Fútbol"; na que xogarán contra Castela a Mancha

Moita forza e ánimo nesta fin de semana tan importante!!!



lunes, 11 de febrero de 2019

Greta de la Prieta - beca


Greta, que actualmente estuda 4º de ESO, acaba de ser admitida nas becas que outorga a Fundación Amancio Ortega para estudar o vindeiro curso en EE.UU. Para acadalo, ademais de ter unhas calificacións excelentes, foi preciso pasar un exame e unha entrevista persoal.
Noraboa, estamos moi orgullosos de ti e de todo o que estás a conseguir.

Deixámosvos a continuación a experiencia de Greta explicada coas súas propias palabras:

"Hace unos meses, después de haber pasado tres semanas en Reino Unido, gracias un programa del Concello de Vigo (en el cual lo pasé en grande); decidí probar suerte con las becas que ofrece la Fundación Amancio Ortega.
Lo primero que recuerdo es tener que envíar miles de papeles para poder entrar, ser candidata y, ya después, pasar a las pruebas:
La primera fue un exame escrito en el que hay una parte muy grande de listening y otra no tan duradera de writing a la que se presentaron ochocientas personas de toda Galicia, yo, una de ellas.
Conseguí pasarla junto a otras trescientas personas, lo que significó que ya solo quedaba la segunda y última prueba: la entrevista por Skype; para la cual tuve que hablar sobre un tema en inglés durante unos minutos y después, responder a unas preguntas.
Al finalizar la entrevista no me sentía muy segura, solo cien personas podían salir elegidas... pero una semana después cuando publicaron los resultados ahí estaba yo, en la primera página de seleccionados. No me lo creía pero era muy real.
No supe si iría a EE.UU. o Canadá hasta tres días después. Finalmente parece que mi destino será EE.UU. Tengo un cúmulo de emociones indescriptibles.
Greta de la Prieta"